یا آه

یا آه...

خدا یا فقط دریابم...

که خسته ام....

آقایم مرا نمی خواهد...

تو بخواه

دردل

بسم رب صبر...

پیاده رفت...

هوا کم کم تاریک شد....

هنوز داشت پیاده میزفت...

داشت عشاق نامه را ورق میزد...

که عاشق شد....

یاد اقا افتاد ...

 و بلند بلند گریه کرد....

من میدمش و او مرا نه....

                           گفتم شاید اندکی برگردد و مرا ببیند ...

اما ندید...

رفت ....

در غربت بی انتهایی عقدش را خواندند....

عروس شد....

هیچ گاه فکر نمیکردم اینگونه عروسی اش را ببینم...

تنها تنهای تنها...

همیشه فکر میکردم پرشور ترین عروسی عروسی او باشد..

اما نمیدانم دست زمانه بود یا خواست خدا و یا خواست خودش...که چنین در غربت عروس شود...و فقط او باشد و من و داماد....

اما عاشقانه ترین عروسی دنیا بود..

وقتی عقد خوانده شد اشک از چشمانش سرازیر شد...و یاد همه ی عمر تنهایی هاش فتاد..

هر چه خواستم ارامش کنم نتوانستم....

و خود نیز اشفته م...

من اینجا مینویسم و ارام میشوم...

خدایا برای او نیز ارامشی قرار بده...

میترسم بمیرد در این غربت دنیای تو.

آه

سلام...

گفتی سکوت کن ...

سکوت کردم...

گفتی همه چیز را درست می کنی...

گفتی عبادتت را که کنم همه عالم هم به هم بریزد تو هستی ...

گفتی ..عبادتت را کردم...

دبیرستان که بودم نماز شب و تعقیبات شده بود کار همیشگی ام...

گفتی صبور باشم...

ببخشم...

صبوری کردم و بخشیدم..

انقدر بخشیدم که بخشیدن شد وظیفه ام....

شکستم...

در انتظار بابا تمام این سال ها را دوره کردم....

نیامد...

نیامدی ...

منتظر ماندم که اغوشت را باز کنی...

برویم که عمری در بی اغوشی محض زندگی کردم...

انقدر بی ارزش شده بودم که حتی به بودنم هم شک داشتم...خداستم بزرگ شوم...راه را انتخاب کردم... و رفتم...شب و روز کتاب میخواندم و دعا...

تا شدم اینی که اینجا نشکسته و دلش شکسته....

هر کار که میخواستم بکنم به عواقبش فکر کردم...

به تاثیرش...

مشورت کردم...

گاهی از ترس اثر سو در اطرافیانم شب ها را تا صبح گریه کردم...

تا راه نشانم دهی ...

کجایی ؟

چرا اینقدر تنها ؟

چرا اینقدر پر درد شده ام؟

کجایی ؟

 عشقم را گرفتی هیچ نگفتم...

پر از دردم کردی سکوت کردم و گفتم صبر ..حالا چ کنم ؟

نمیخواهی دستی از محبت بر سرم بکشی ؟

بس نیست ؟

فقط یکبار ....

لطفا...

22بهن

بسم رب صبر

...

حس غرور می کنم....

و می خواهم از تمام  قلبم بگویم...که دم همتون گرم که اومدید راهپیمایی....

بی ربط : موهایم هم که سفید شود خیالی نیست...تو بیا من همه چیز را فراموش میکنم یا ایها العزیز....

تو بیا قلب من هنوز می تپد به امید شنیدن قدم های تو ...بیا

صبر

بسم رب زینب...

این روز های عجیب شخت شده اند....

عشقم را گرفتی از من....

هر بار که عاشق شدم مرا بی عشق کردی....

و مرا زمین زدی.....

می دانم چرا....

...........

بی ربط :

رفتی و فکر دل مرا نکردی....همیشه به فکر دل خویش بودی...درد من این است که هر کس هر وقت که میخواهد کنارم هست ...گویی....

رفتی و من هنوز رفتنت را باور نکرده ام...

بیا..

اما نه...نیا ..دیگر برایم حبیب قبلی نیستی...

دل تنگی

بسم الله...

خسته بودم....

سرم گیج می رفت ....

کیف مادرم دستم بود ...

مادر زیر سرم بود....

تمام که شد با هم رفتیم...و من هنوز حال خوشی نداشتم....

ان قدر بروی خودم نمی اورم که ناگهان از حال می روم ...

و دیگر توانی ندارم برای بودن ...

...

میان برف ها می دویدم ...و به تنهایی خودم می اندیشم...

چه شکوهمند است تنهایی با خدا...

خدایا ...ممنونم....

هر چه درد بیشتر دوا بیشتر ....

دانشگاه

بسم الله...
امروز دوباره شروع شد...
به طور رسمی...
و من باز در کشش بودن و نبودن افتاده ام ....


دوباره برگشتی که بروی ؟
که مرا بکشی با امدن و رفتنت ؟
امان از ادم ها...

سر آغار...

بسم رب دلتنگی...

گویی باید زمانی می گذشت تا دلم به نوشتن بیاید و بتوانم حرف بزنم....

اینجا دیگر می توانم هر حرفی را بی پروا بزنم....

زیرا که کسی مرا نمیشناسد...

می توانم دل نوشته های امیخته با درد و عشقم را بی پروا فریاد کنم.....

خدایا شکرت....

گم کرده ام نامم را ...

پیدایم کن مولا...